เราต่างเติบโตมาเพื่อ เบ่งบาน ในวิถีของตนเอง

ตั้งใจไว้ว่า เรียนจบจะทำงานดีๆ ทำงานที่ชอบ

วันนี้ได้ทำงานดังที่หวังไว้เรียบร้อยแล้ว

มีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีเพื่อนฝูงมากมาย รายล้อม

มีน้องๆ ที่รัก คอยให้กำลังใจ


ดูเหมือนชีวิตเริ่มเข้าที่เข้าทาง

จนเหมือนไฟในตัวเริ่มดับ

มีแต่ความขี้เกียจ ความน่าเบื่อเข้ามาแทนที่

มีคำถามใหม่ๆ เข้ามา


- ทำไม งานที่เข้ามามันช่างขาดความท้าทาย ไม่เหมือนกับแรกๆ ที่ทำงานมาเลย

- ทำไม ชีวิตของเราจึงต้องผูกกับภาระยุ่งเหยิง ที่คนอื่นๆ ไม่เห็นต้องมารับผิดชอบเลย

- ทำไม เราถึงคิดเรื่องตั้งตัวไม่ได้สักที ทั้งที่อายุก็ใกล้สามสิบเข้าไปแล้ว


ณ เวลานั้น ผมรู้สึก ว่างเปล่า...

เหมือนเราไม่มี สิ่งใดในอุ้มมือเลย กำมือก็ได้เพียงแค่อากาศ


ตอนนั้น มองเห็นว่าตนเองไม่ได้ท้อ ไม่ได้ต้องการกำลังใจอะไร

อันที่จริงถ้าจะนิยามความรู้สึกนี้ว่า "ชีวิตโหวงเหวง" ก็คงจะได้


บนโลกใบนี้ ผมว่าใครๆ ก็คงจะต้องผ่านจุดนี้มาบ้างแล้ว คือความ "โหวงเหวง" และ

จุดที่มีคำถามกับตนเองถึง "เป้าหมายของการดำรงชีวิตอยู่ในอนาคต"


ที่จริงผมคงลืมความคิดที่จะมีชีวิตของตนเองไป เพราะอยากดูแลทุกๆ คนในบ้านไปตลอด

ในขณะเดียวกัน ผมก็หลงลืมซ้ำซ้อนไปอีกว่า พวกเขาเองก็กำลังจะมีชีวิตของเขา

มีครอบครัว มีคนรัก มีคนที่เขาต้องดูแล และที่สำคัญก็คงจะมีหลายๆ คนที่อยากดูแลเขา : )


นั่นก็คงเป็นสัจธรรม ว่า "เราต่างเติบโตมาเพื่อ เบ่งบาน ในวิถีของตนเอง"